Aanstaande maandag is het blue monday, statistisch gezien de meest deprimerende dag van het jaar. Dat wordt tenminste beweert. In werkelijkheid is dat natuurlijk helemaal niet zo, blue monday is ooit “uitgevonden” door een PR bureau en vervolgens is een professor ermee aan de haal gegaan. En tja, dan doet de media verder zijn ding en ontstaat een nieuwe vastgeroeste mythe in de samenleving.
Toch heb ik het idee dat de winterdip me ineens met een record tempo in begint te halen. Tot op heden heb ik er elk jaar nog één van flink formaat gehad, maar dit jaar dacht ik de dans te ontspringen. Misschien is mijn opkomende dip een voorbode van de winter die er dan nu misschien toch nog aankomt? Daar zou ik dan wel weer enigszins blij van worden. Stel je voor, een dik pak sneeuw terwijl de dagen alweer langer worden! Heerlijk buiten wandelen, zonlicht absorberen dat op de sneeuw reflecteert. Een betere kuur tegen de winterdip bestaat denk ik niet. Maar tot die sneeuw valt zou ik het liefst in bed blijven liggen. Of zou dat toch ook een beetje komen door faalangst voor de tentamens die er in sneltreinvaart aankomen?
Zelfs als psycholoog (in de dop) vind ik het altijd moeilijk te zeggen wat je in dit soort situaties het beste kunt doen, want dat is toch voor iedereen een beetje anders. Bij mij is het vaak zo dat ik het wel aan voel komen, ongeveer een week van te voren barst ik ineens van de energie, heb ik duizend-en-één goede ideeën en bijna geen slaap nodig en dan pats boem daar is het gat. Die dagen waarop ik me zo voel zijn eigenlijk de dagen waarop ik dan zoveel mogelijk structuur aan moet brengen of vasthouden (en al die ideeën maar lekker laten gaan, want ik ga er dan ook direct mee aan de slag en een week later levert dat dikke vette stress op omdat het veel te veel hooi op mijn vork blijkt te zijn). Wat ik omschrijf lijkt enigszins op een bipolaire stoornis, maar ik verzeker je, dit is op z’n max dan een manie-light. Want een echte manische episode hoop ik nooit mee te maken, het dal dat daarna komt lijkt me verschrikkelijk. Vaak komt de dip als er dan een paar dingen achter elkaar misgaan, er komt een druppel die de emmer doet overlopen en ja, dan is het mis. Maar ook dan helpt het me enorm om vast te houden aan structuur en uitdagingen niet uit de weg te gaan. Want het blijkt vaak dat je meer kunt dan je denkt, en na het uitgaan van de uitdaging ben je vaak weer trots op jezelf.
En soms, heel soms, trek ik alle gordijnen dicht, zet de deurbel en mijn mobiel uit en ga lekker in mijn pyama en slaapzak de hele dag op de bank liggen series kijken. Want ook dat helpt 🙂
Hebben jullie ook wel is last van een (winter) dip? Wat doen jullie om hier doorheen te komen? Of doe je er juist helemaal niks aan?
de wannabe vegan 